Getriggerd door een artikel op Frankwatching over beoordelingsgesprekken leek het me tijd voor een functioneringsgesprek met mezelf.
Ik keek altijd een beetje op tegen functioneringsgesprekken omdat ik nooit precies wist wat de bedoeling was. Beoordelingen op een schaal van cijfers of letters waarna je aan de slag kon met verbeterpunten, of gewoon even kijken hoe de vlag erbij hangt?
Ik heb ooit een evaluatiegesprek gehad dat eigenlijk een exitgesprek bleek te zijn (daar zit je dan, met je laptop vol toekomstplannen) en in het verre verleden heb ik mijn leidinggevende eens gevraagd waar ik aan moest werken om die ‘A’ te bemachtigen. Het antwoord was dat die nooit gegeven werd, want niemand is perfect - waarna diezelfde leidinggevende een dag later trots over de afdeling riep dat zij van háár chef een A-beoordeling had gekregen, applaus! Andersom heb ik een paar keer een bonus gekregen terwijl ik voor mijn gevoel dat jaar niets bijzonders had gedaan.
Bovenstaande foto komt uit het betreffende artikel van Frankwatching:
Affijn: ik voerde gisteren met mijzelf een functioneringsgesprek en dat verliep heel vlot. Ik vond dat ik prima leiding gaf aan mezelf, beter dan aan anderen, en dat mijn feedback door mijzelf goed werd opgepakt😉.
Leerpuntjes:
- time management (er komen nooit méér uren in een dag en ‘even afmaken in eigen tijd’ getuigt niet van goed ondernemerschap als ZZP’er),
- clean desk policy (buitenshuis is het geen probleem, het thuiskantoor lijkt een verloren zaak)
- en zorgen voor meer zichtbaarheid (bij deze).
Wat ik me vooral realiseerde: ik zag een functioneringsgesprek altijd als een meetlat om te zien hoe goed ik voldeed aan de eisen van een organisatie of leidinggevende. En dat ik het niet zag als een moment om te reflecteren op de eisen die ík aan mezelf stelde of zou willen stellen, een gemiste kans.
Ik kijk nu al uit naar mijn volgende ontwikkelgesprek.
Reactie plaatsen
Reacties